XVI. Aftur til upphafsins

 

1. Þegar maður hefir tæmt sig af öllu, mun friðurinn mikli koma yfir hann.

   Allir hlutir koma fram í tilvistina, og menn sjá þá hverfa aftu. Eftir blóma ævinnar fer hvað eina aftur til upphafsins.

   Að hverfa aftur til upphafsins er friðurinn; það er að hafa náð takmarki tilvistar sinnar.

 

2. Að ná þessu er að öðlast eilífðina. Sá, sem finnur til eilífðarinnar, nefnist vitur. Sá, sem skynjar ekki eilífðina, veitir ástríðum ráðrúm og verður fyrir ógæfu. Að finna til eilífðarinnar víkkar sálina og lyftir henni. Víðsýnn andi hefur samúð með öllu. Í samúðinni finnst konungsdómurinn, í konungdóminum himinninn, og í himninum Alvaldið. Sá, sem dvelur með Alvaldinu, líður ekki undir lok; þó að líkaminn leysist sundur, er enginn hætta á ferðum.

 

Bókin um veginn