Hvers vegna segjum við að við ,,gleymum okkur"?

 

Hvers vegna segjum við að við ,,gleymum okkur"?

Vegna þess að þetta venjulega ,,ég" - þessi hrærigrautur úr hugsunum, löngunum, óbeit, vonum, draumum og minningum - er skyndilega alveg horfið.

Og þetta er þægilegt sálarástand, eiginlega hrein sæla.

Hvers vegna?

Vegna þess að öll okkar vansæla liggur í þessu venjulega ,,égi". Þegar það er horfið hverfur öll þjáning af sjálfri sér um leið.

Og þótt þú ,,gleymir" þér og ,,égið" hverfi þá ertu samt ekki í neins konar leiðslu. Þú ert ekki sofandi eða hættur að vera til. Þú hefur ef til vill aldrei verið meira lifandi. Þú ert orðinn annað, einhver annar miklu stærri og þögulli veruleiki.

Þessa reynslu þekkja allir.

Á slíkum andartökum hefurðu skýra vitund um dýpri veruleika sálarlífsins, líkt og þegar sést upp í heiðan himin milli skýja.

Þetta er ævintýri andartaksins. Það er svo nærri að við sjáum það ekki, svo sjálfsagður hlutur að við tökum ekki eftir því.

 

Sigvaldi Hjálmarsson - Eins og opinn gluggi. Tólf erindi um mystísk viðhorf.