Brot úr viðtali við Daniel Goleman sem gaf út bókina Tilfinningagreind

...

*Daniel Goleman: As a writer, I’ve long wondered about this. Especially because I like to have a period of writing just after my morning meditation session – I find the writing comes most easily then. And, of course, I get lots of good ideas while meditating – after all, the data suggests greater brain coherence during a session, and that fosters making new connections. This was pretty much settled for me by Anagarika Munindra, my first vipassana teacher, who advised me that when I got a great idea during a session, I just jot it down and let go of it. Over the years that pretty much has been a fall back – most often I just trust that the juicy ideas will come back to me after the session.

Bodhipaksa: As a meditation teacher I now find I talk much more in terms of the brain, neural pathways, the relationship of the frontal cortex to the amygdala, etc, than I ever did before. Have you see that happening widely, and if you have can you give some examples?

DG: You’re not alone. Jack Kornfield now teaches each year with Daniel Siegel, the UCLA neuroscientist who wrote The Mindful Brain. And as dharma teachers learn more about brain science, it will be natural to weave these findings into talks. The principle of teaching in the terms that people understand – as the Buddha urged – suggests that in the West this integration of science and Buddhism will strengthen.

B: I actually find myself wanting traditional Buddhist models for discussing mental states — the hindrances, jhanas, etc — to be better understood in terms of their neural correlates. Is anyone working on that kind of investigation, or has work been done that can help elucidate those Buddhist models?

DG: This, I hope will be part of the program in the new field of contemplative neuroscience being spearheaded by scientists like Richard Davidson at Wisconsin and contemplatives like Matthieu Ricard of Sechen Monastery, who work in close collaboration.

...

 

 

Sjá viðtalið í heild hér: http://www.wildmind.org/blogs/on-practice/emotional-intelligence-and-the-brain-an-interview-with-daniel-goleman 

 

 

 

 

*Daniel Goleman, sem hefur m.a. skrifað bækurnar Tilfinningagreind (1995) og Working with Emotional Intelligence (1998), skilgreinir tilfinningagreind sem getu til að þekkja og skilja eigin tilfinningar og annarra ásamt getu til að hvetja sjálfan sig og stjórna eigin tilfinningum og samskiptum við annað fólk. Í bókunum sínum sýnir Goleman fram á að tilfinningagreind og innsæi eru mikilvægari en flest annað til að ná árangri í lífi og starfi. Allt frá því að fyrsta bók hans kom út hefur mikið verið rætt og skrifað um hlutverk tilfinninga í árangri. Rannsóknir Goleman á frammistöðu framúrskarandi starfsmanna leiddu í ljós að tilfinningagreind skýrir um 70% af frammistöðu þeirra. Fagleg geta og vitsmunagreind saman virðast ekki skýra meira en um 30% af muninum milli þeirra sem skara fram úr og þeirra sem standa sig ekki eins vel.

Tilfinningagreind hefur áhrif á ákvarðanatöku okkar og velgengni jafnt í starfi sem og í einkalífi. Lítil tilfinningagreind getur leitt til ýmissa erfiðleika í mannlegum samskiptum og lífinu almennt. Tilfinningagreind einkennist af þáttum eins og sjálfsmeðvitund, sjálfsstjórn, hæfni til að hvetja sjálfa(n) sig til dáða, félagslegri meðvitund og félagslegri færni. Hægt er að hafa áhrif á tilfinningagreind okkar með markvissri kennslu og þjálfun. - Eyþór Eðvarðsson, M.A. í vinnusálfræði-