Verandi ekki ein-stak-lingur heldur hrein Vitund er ég hvorki líkami né er líkaminn minn.

 

16

Hvar annarsstaðar liggja rætur þjáningarinnar en í tvískiptingu Veruleikans í ,,mig” og allt hitt?

Eina raunverulega lækningin er fólgin í því að skilja til hlítar að ég er eitt, án nokkurs annars, hrein Vitund, einskær fögnuður.

 

 

17

Ég er tær og takmarkalaus Vitund. Aðeins sökum fávísi markaði ég mér þröngan bás.

Nú hvíli ég í hinu Algilda og geri mér engar rellur út af hæfileika hugans til að greina eitt frá öðru.

 

 

18

Frjáls eða í fjötrum – hugmyndir manna um þetta eiga sér aðeins stoð í fávísi.

Nú er ég hvorugt!

Þótt alheimurinn allur hvíli í mér á hann sér samt enga sjálfstæða tilvist.

 

 

19

Nú veit ég fyrir víst að sköpunin öll – líkamin ekki undanskilinn – er ekkert sérstakt.

Í ,,mér” sem hreinni Vitund líður hún undir lok, ímyndunin um heim og líkama.

 

 

20

Himnaríki og helvíti, frelsi og ófrelsi, líkaminn og hræðsla hans – allt eru þetta aðeins hugmyndir og hugarburður.

Hvað hefur sá að gera með hugarburð sem er Vitundin sjálf, ein og óskipt?

 

 

21

Ég sé allt í einu og eitt í öllu. Jafnvel innanum fjölda fólks er ég ekki aðeins einn heldur hið Eina.

Hverjum gæti ég bundist?

 

 

22

Verandadi ekki ein-stak-lingur heldur hrein Vitund er ég hvorki líkami né er líkaminn minn.

Löngunin til að eiga mér sjálfstæða tilvist var það eina sem hélt mér föngum.

 

 

23

Ég er sem úthafið takmarkalaust

 

...

 

 

 

 

Tvísöngur hins eina (Ashtavakra Gita) – 2. kafli (Vésteinn Lúðvíksson þýddi)