Um mannshugann - Anna Valdimarsdóttir

Mannshugurinn er meistari í að leysa ytri vandamál. Við þurfum ekki lengur að skjálfa úr kulda í sauðskinnsskóm og skjóllitlum fatnaði, þurfum ekki að hætta lífi og limum þegar við leggjum upp í ferðalög, þurfum ekki að láta okkur nægja rímnakveðskap í rökkrinu þegar okkur langar í afþreyingu né leggja okkur hrátt kjöt til munns þegar við erum svöng (nema okkur langi í dýrindis carpaccio eða grafið hangiket). Mannshugurinn hefur ekki einungis fundið snjallar lausnir á aðkallandi vandamálum hann hefur líka fyllt líf okkar als kyns þægindum og tækniundrum.

Hvers vegna erum við þá ekki hamingjusamari? Þegar ég hugsa um það sé ég forfeður okkar fyrir mér rísa úr gröfum sínum og neðri kjálkana síga á hauskúpunum þegar þeir virða fyrir sér nútímaundrin og tæknibrellurnar. Ég sé fólkið fyrir mér sem rétt skrimti eða dó um aldur fram af harðindum, vosbúð og kulda líta hvert á annað og sömu hugsun lýsa úr öllum tómu augntóttunum: Vá, hvað fólkið hlýtur að vera ánægt sem nú er uppi.

En hvað mundi gerast ef forfeður okkar og formæður fengju að skyggnast inn í andlega líðan okkar? Mundu þau ekki bara hrista hvítar hauskúpurnar hvert framan í annað og skrölta beina leið oní grafirnar aftur? Því andleg líðan og hugarástand eru ekki í neinu samræmi við þægindin sem umkringja okkur. Óánægja með eigið útlit, atgervi og lífsafkomu er allsráðandi og aldurinn færist sífellt neðar þegar fólk fær sitt fyrsta alvarlega þunglyndiskast.

Lesa í heild hér: http://lifspekifelagid.is/greinasafn/Anna_Valdimarsdottir/um_mannshugan.html