Mundilfari - Félagsblað Lífspekifélagsins var að koma út

Í Mundilfara birtist m.a. dagskrá Lífspekifélagsins frá janúar fram í lok apríl. Þeir sem vilja fá Mundilfara sendan til sín i tölvupósti geta sent tölvupóst á [e-mail] og beðið um að fá eintak.

 

 

Hér fyrir neðan eru inngangsorð Mundilara: 

 

 

Samsömun 

 

Að samsama sig við eitthvað td. hugann eða líkamann merkir að við teljum okkur fyrst og fremst vera það sem við tengjum okkur (égið) við. Að samsamast eignum þýðir að við lítum á eignir sem sérstæði okkar, það sem gerir okkur sérstæð, það sem gerir okkur að því sem við erum. Hér eins og í allri samsömun leika hugurinn og égið lykilhlutverk. Hugurinn segir að eitthvað tilheyri okkur og okkur einum. Þannig breytumst við í ríka einstaklinga eða efnalitla. Ef hugurinn segir að við séum td. Fátæk þá komum við fram sem slík, við birtum okkur sem slík. Ef við samsömun okkur við líkamann verðum við ástand hans. Ef hann er í góðu formi erum við glæsileg ef hann er sjúkur erum við sjúklingar eða öryrkjar og komum fram sem slíkir. Enn verra, við sækjum styrk í veikleika til að viðhalda samsömuninni eða styrk í ímynd glæsileika sem mun að lokum breytast, hrörna og hverfa.

 

Égið og hugurinn geta einnig og oft samsamað sig við hugmyndir jafnvel ímyndanir sem upp koma í huganum. Slíkt getur orðið hættulegt ef ranghugmyndir taka völdin. Alvarlegast er samt að éginu er viðhaldið með samsömunum. Við styrkjum égið eða égkenndina með veraldlegum gæðum (eða skorti), líkams- og tilfinningalegu ástandi eða hugsunum. Ég verð staða mín í þjóðfélaginu, völd mín eða valdaleysi, þekking

mín eða vankunnátta, eignir mínar, gjörfuleiki eða vesælddómur, þrek mitt eða máttleysi, hugsjónir mínar eða skeytingarleysi. Þannig verðum við til, þetta sérstæði sem við teljum okkur vera.

 

Hér er ekki sagt að slíkt sé alfarið slæmt. Hér er vikið að gallanum við þetta. Hann er sá að égið og hugurinn eru hindrun í að upplifa það sem við erum í raun. Hindrun í að vera það ástand sem okkur er eðlislægast og náttúrulegast. Hvað erum við í raun?

Það verður varla betur sagt en Sigvaldi Hjálmarsson gerði.

 

Tilfinningin fyrir því að vera.

Þetta er samt eins konar tilfinning ekki venjubundnar tilfinningasveiflur. Við erum ekki égið, það er tilbúningur hugans. Við komust ekki nær þessu í orðum en að segja; upplifunin fyrir því að vera. Ekki að vera eitthvað sérstakt heldur bara því að vera til. Í henni felst tenging við allt sem upplifað er en enginn sérstakur sem upplifir. Sá

sérstaki sem venjulega upplifir er horfinn um stund inn í þá einingu sem felst í heildinni. Við þá upplifun hverfur öll aðgreining og samsömun, við erum það sem er upplifað. Við verðum gleði og þjáning heimsins.

 

Hér verður orðið dýpt að koma inn í. Um er að ræða upplifun á dýptina. Í því fellst upplifun sem er varanlegri, nánari, sannari og víðfeðmari en algengustu upplifanir. Og þessi upplifun verður vitundarástand okkar sem er samt ekki okkar þar sem eignarhaldið og -hvötin fer með aðgreiningunni og éginu. Þannig hverfum við frá venjubundnu líkams-, tilfinningaástandi og hugarástandi sem einkennist af sveiflum og takmörkunum égsins. Aðeins þannig getum við hvílst um stund í veru okkar, í upplifuninni að vera til beint og milliliðalaust.

 

 Birgir Bjarnason