Hávamál Indíalands (Bhagavad Gita) - Áttunda kviða

ÁTTUNDA KVIÐA

Arjúna mælti:

1. Hvað er hinn Eilífi? Hver er þessi innri maður? Og

hvað er athöfn, Krishna? Hvað er og átt við, þá er sagt

er „í öllum skepnum“ og „í öllum guðum?“

2. Og hvernig getur nokkur, er lifir í jarðneskum líkama,

verið í öllum fórnum? Og hvernig geta þeir, Krishna! er

lúta frumvitund sinni, þekkt þig, er þeir hverfa héðan?

Þá mælti hinn dýrðlegi drottinn:

3. Hinn Eilífi er hið æðsta og hið óumbreytanlega. Innri

maður er og nefndur líkamsbúinn. Fórnin, sem er uppruni

allra jarðneskra vera, heitir athöfn.

4. Þekking á skepnum er þekking á eðlisþáttum mínum, er

líða undir lok. Þekking á guðum er þekking á lífgandi

orku, og þekking á fórnum er þekking á mér, Arjúna! í

þessum líkama.

5. Sá maður hlýtur að sameinast mér, er hugsar aðeins um

mig á andlátsstund sinni, er hann skilur við líkamann.

Enginn vafi getur á því leikið.

6. En hver sá maður, er hugsar um einhverja aðra veru, er

hann skilur við líkamann, hverfur til hennar, Arjúna! og

mótast af henni.

7. Fyrir því skaltu hugsa aðeins um mig og berjast. Bein

þú huga þínum og mannviti til mín. Og þá kemur þú til

mín. Enginn vafi getur á því leikið.

8. Og hver sá maður, er iðkar sífellt yoga og lætur hugann

ekki hvarfla frá hinum æðsta, hinum guðdómlega anda,

hann hverfur til hans, Arjúna!

9.-10. Svo er hinn vitri, stjórnandinn, er verið hefir til síðan í

árdögum. Hann er minni hverri frumögn. Hann er sá, er

öllu við heldur. Enginn getur gert sér í hugarlund,

hvernig hann er. Hann ljómar líkt og sólin fyrir handan

myrkrin. Beini menn huga til hans, þá hverfa þeir til

hans, hins guðdómlega, svo framarlega sem þeir eru

einhuga á andlátsstund sinni, hafa fölskvalausa elsku til

að bera og hafa stöðvað lífsöndunina milli augnabrúna

sinna.

11. Vil ég nú skýra þér frá því í fám orðum, hvert er takmark

það, er talið er ævarandi meðal hinna Veda-fróðu.

Takmarki þessu ná þeir, er hafa vald á sjálfum sér, eru

lausir við ástríður og þrá að lifa hreinlífi.

12. Þeir loka öllum hliðum

,byrgja hugann í hjarta sér,

halda svo lífsöndun fastri í höfði sér og sökkva sér niður

í íhugun.

13. Þeir hverfa svo að hinu æðsta takmarki, er þeir segja

orðið aúm, einnar samstöfu heiti hins Eilífa, og hugsa

ríkt um mig, er þeir skilja við líkama sinn.

14. Þeim yoga veitir auðvelt að komast til mín, Arjúna! er

hugsar sífellt um mig og engan annan og hefir öðlast

hugarrósemi.

15. Slík andleg mikilmenni fæðast ekki aftur inn í þennan

fallvalta þrautaheim, er þau hafa komið til mín. Þau hafa

þá náð æðstu fullkomnun.

16. Heimarnir allir, allt frá Brahma-heimum, gera ýmist að

koma eða hverfa, Arjúna! En hver sá maður, Arjúna! er

hefir komið til mín, fæðist ekki framar.

17. Þeir menn vita deili á degi og nóttu, er vita, að Brahmadagur

einn er þúsund heimstímabil

,og að nóttin er

viðlíka löng, áður lýkur.

18. Hið skynhæfa rís í dögun upp frá hinu óskynhæfa. En

það leysist aftur upp við komu nætur og hverfur inn í

það, sem kallað er hið óskynhæfa.

19. Allur þessi verufjöldi, Arjúna! er kemur hvað eftir annað,

leysist upp við komu nætur og fær þar engu um

ráðið. En hann kemur fram að nýju, er tekur að elda

aftur.

20. Óskynhæfri tilveru er öðruvísi farið en hinni, sem er

skynhæf. Hin óskynhæfa er eilíf og líður ekki undir lok,

þótt allir hlutir leysist upp og hverfi.

21. Hin óskynhæfa tilvera er og kölluð ævarandi. Hún er og

nefnd hið æðsta takmark. Þeir menn, er hafa náð því,

hverfa ekki aftur. Hún er og hinn æðsti dvalarstaður

minn.

22. Mönnum, sem elska heitt og einvörðungu hinn æðsta

anda, sem allar verur lifa í og er í öllum hlutum, er

vinnandi vegur, Arjúna! að komast til hans.

23. Ég skal nú skýra þér frá því, Arjúna! hvenær yogar

verða að deyja til þess að hverfa ekki aftur, og hvenær

þeir verða að deyja, er eiga afturkvæmt.

24. Ef þeir menn, er þekkja hinn Eilífa, andast, meðan eldar

brenna, ljós lýsir, dagur ljómar, máni vex og sólin er á

sex mánaða norðurleið, þá hverfa þeir til hins Eilífa.

25. En yogi sá kemur aftur, er andast og hverfur inn í

mánablikið, meðan reykur rýkur, nótt drottnar, máni

minnkar og sól er á sex mánaða suðurleið.

26. Ljós og myrkur eru sagðar eilífar leiðir þessarar veraldar.

Maður sá, er kemur ekki aftur, hefir lagt inn á

ljósveg. En hinn, er leggur inn á myrkurleiðir, kemur

aftur.

27. Þeir, er þekkja báðar þessar leiðir, Arjúna! fara aldrei

villir vegar. Fyrir því skaltu, Arjúna! iðka yoga öllum

stundum.

28. Yoginn, er veit allt þetta, getur öðlast meira en það, sem

mönnum er heitið fyrir það að leggja stund á lestur

Veda-bóka, gera góðverk, færa fórnir, gefa ölmusugjafir

og lifa meinlætalífi. Hann fer til hins æðsta og upprunalega

dvalarstaðar.

 

Þannig hljóðar áttunda kviða óðsins helga, Hávamála, kvæðanna

um hinn EILÍFA, yoga-ritsins, samræðu þeirra, drottins Krishna og

Arjúna. Og hún heitir:

EILÍFÐAR-YOGA

 

Hávamál Indíalands Bhagavad Gita

 

 

Höfundur: Sigurður K. Pétursson

Bhagavad Gíta, eða Hávamál Indíalands eins og bókin nefnist í þessari íslensku þýðingu, er án ef ein af perlum heimsbókmenntanna og er fyrir löngu orðin þekkt um víða veröld. Hún hefur hins vegar verið ófánanlega í íslenskri þýðingu um árabil og var því ákveðið að bæta úr því og endurúrgefa íslenska þýðingu Sigurðar Kristófers Péturssonar frá árinu 1924. Í Bhagavad Gíta segir frá samtali guðsins Krishna og lærisveins hans Arjúna. Krishna birtist sem andlegur fræðari og kennir Arjúna listina að lifa eftir leiðum andans. Boðskapur og kennslan sem birtist í Bhagavad Gíta er tímalaus og á jafn vel við nú og í fyrndinni en bókin er eldforn og margar aldir eru síðan hún var færð í letur. Bókin er fyrir löngu orðin sígild meðal andlegra fræða og ein af grundvallarritum yogafræðanna. Þórbergur Þórðarson sagði m.a. um bókina: „Bhagavd Gíta og Bókin um veginn eru tvær mestu bækur heimsins.“

 

Hávamál Indíalands fæst verslunum Eymundsson og hjá Lífspekifélaginu, www.lifspekifelagid.is