Ótti

7.5.2007 | 09:44

Óttinn (birt fyrir kæran vin)

Ef ykkur væri ógnað með eldi og líkamlegu ofbeldi, gætuð þið vitaskuld upplifað eitthvað sem við köllum hræðslu. En það er ekki það sálræna óttaástand sem við erum að tala um hér, heldur eðlislægt og ósjálfrátt viðbragð við hættu. Sálrænn ótti er aftur á móti í engum tengslum við raunverulega, áþreifanlega hættu. Hann getur birst sem óró, áhyggjur, kvíði, óöryggi, spenna, uggur o.s.frv. Hann er alltaf ótti við eitthvað sem gæti gerst, ekki eitthvað sem er að gerast núna. Þið eruð hér og nú en hugurinn í framtíðinni. Og í bilinu þarna á milli kviknar kvíðinn. Séuð þið samgróin huganum og þar með úr tengslum við einfaldleikann og máttinn í Núinu, þá verður kvíðabilið ykkar förunautur.

Þið getið alltaf tekist á við andartakið, þetta andartak, en ekki það sem er aðeins hugarburður. …

Eins og ég hef áður bent á, þá mun égið stjórna lífi ykkar svo lengi sem þið trúið því að þið séuð hugurinn. Vegna þess hvað égið er mikill tilbúningur, og þrátt fyrir margbrotna varnarhættina, er það óöruggt og afar viðkvæmt og upplifir stöðugt að því sé á einhvern hátt ógnað. Og þetta á líka við þegar égið er öryggið uppmálað á ytra borði. Gleymið því ekki að sérhver tilfinnig er viðbragð líkamans við huganum. Og hvaða skilaboð er égið, hið falska sjálf, stöðugt að senda líkamanum? Hætta á ferðum! Þetta er ekki öruggt! Og hvaða tilfinningu kveikja þessi skilaboð? Vitaskuld ótta.

Eckhart Tolle – Mátturinn í Núinu

Flokkur: Bloggar | Facebook