Andinn (sálin, búddaeðlið, stóri hugur, vitundin, sjálfið ...) eilífi

 

Andinn fæðist ei og ei hann deyr, hann er og verður nú og endalaust. Hann á sér ekkert upphaf, hættir ei að vera til,

og ei hann deyr þótt holdið vegið sé.

Eins og sá er leggur frá sér föt, sem farin eru að slitna og fær sér ný, þannig leggur andinn af sér líkamslín, sem hann ei lengur getur notast við,

og fær sér nýjan efnishjúp.

Hann ósnortinn er af öllum öflum, sem eyða og brenna og þurrka. Hann er hið eilífa í öllu, og aldrei hann breytist um aldir.

Því þótt að þér virðist hann deyja, þá er þetta ei sem þér sýnist, þú þarft eigi harm með þér að ala. Dauðinn er vís þeim sem fæðast, fæðing er vís þeim sem deyja. En andinn að eilífu lifir … 

 

 

Bhagavad Gita