Æfing í hugleiðingu er alltaf tilraun ...

Æfing í hugleiðingu er alltaf tilraun, ferlið skiptir mestu, hvort hugleiðing tekst eða ekki er túlkun hugans og á ekki að trufla. Tilraunin er gerð án fyrirfram niðurstöðu og árangur eða persónulegur ávinningur er ekki hafður meðferðis. Það er ekki verið að ná hugrænum markmiðum. Það er ekki verið að reyna að ná einhverju sem er ekki fyrir hendi. Það er verið að fanga það sem er, fjarlægja hugrænar hindranir þannig að það sem er veruleiki komi betur í ljós. Óháðri athygli er beitt, öllum hugrænum hræringum er veitt hlutlaus athygli, látnar afskiptalausar og athyglinni beint að því sem er. Ef athyglinni er beint að því sem er ytra fylgja engar túlkanir eða dómar með.
Athyglin á ekki að vera eins og logi logsuðutækis heldur eins og geisli frá sól, víð, mild. Rembingur, einbeiting og áreynsla á að vera fjarri, þar með hugsun um að þetta sé erfitt. Segja má að þessi tegund af athygli sé ekki athygli hugans heldur vitundarinnar, verður verkfæri vitundar. Slík athygli verður svo nærri vitundinni að jafnvel þarf ekki að greina þar á milli. Óháð athygli og handan við persónuleg vitund verða í samhljómi.
En til eru æfingar í hugleiðingu sem leggja áherslu ferli til að ná einhverjum árangri. En slíkur árangur er þá alltaf ótengdur éginu.
Etv. satt þótt þetta séu mínar skoðanir.

Birgir Bjarnason