Spirituality is free from religious play

 

Religious activity is religious play. People are busy with religious play constantly. But spirituality is free from religious play, dogmatic views, fanatical ideas, and misunderstandings.

 

 

Paramahansa Hariharananda

Athugasemdir

[. (IP-tala skráð) 3.10.2008 kl. 17:49]

Þetta er svolítil einföldun er það ekki? Bænastundir, þjónusta og annað er religous activity (trúarlegar athafnir) og jafnframt grundvöllur að andlegleika (spirituality).

Kær kveðja,
Jakob

[Guðmundur Helgi Helgason (IP-tala skráð) 4.10.2008 kl. 02:21]

Það sem hann er að tala um er að ef fólk ætlar að vera virkilega alvara um að uppgötva sitt sanna Sjálf (Sjálf Tilverunnar), og forðast að vera bundið leikjum egósins sem vill alltaf leika (biðja, hugleiða, lesa og deila um trúarkenningar, sem er í sjálfu sér ekki rangt), þá verður það að geta sleppt taki á öllum þessum formum trúarbragða, því kjarninn leynist handan allra þessara orða, sannleikurinn leynist handan orða. En með þessu móti öðlast manneskjan djúpa uppgötvun um hið sameiginlega í öllum trúarbrögðum. En trúarbrögð eru eins og puttinn sem bendir á tunglið, ef þú horfir bara á puttan þá missirðu af allri hinu miklu dýrð tunglsins. Puttinn (trúabrögð) er bara hjálpartæki til að koma auga á tunglið (Hið Algjöra Guðssjálf). Við þurfum samt ekki að hætta að biðja og og lesa andlegrit, en þau er ekki sama og lifa sjálfan sannleikann sem orð ná ekki utan um.

[OM , 4.10.2008 kl. 09:50]

Þakka þér fyrir Guðmundur, þetta er nákvæmlega sama svar og ég hafði í hyggju en þú sparaðir mér tíma. Takk fyrir.

Kv. LL 

[. (IP-tala skráð) 8.10.2008 kl. 21:16]

Sælir,

Afsakið hvað ég er lengi að svara. Ég kann alveg að meta gildi þess að reyna að koma auga á þetta guðsjálf eins og þið kallið það enda reyni ég að gera það meðal annars með því að biðja, hugleiða og lifa kærleiksríku lífi meðal annars með því að setja það sem ég læri í trúnni minni (og annarra þess vegna) í verk. 

Ef ég má aðeins snúa upp á þessa líkingu sem muggur kemur með þá eru trúabrögðin í mínum huga eins og kíkir. Það eru til menn sem horfa bara á kíkinn og pæla kannski í því hvað hann er flottur. Aðrir eru svo flottir á því að þeir nota hann bara sem barefli. En sumir nota hann til að horfa í himingeiminn og uppgötva raunverulega fegurð.

[. (IP-tala skráð) 8.10.2008 kl. 21:37]

Gleymdi einu sem ég ætlaði að segja það er það að okkar innsta tilvera er vissulega orðlaus tilvera ef svo má segja en við lifum líka í veruleika orðanna. Það er hlutverk okkar hérna að reyna að nálgast þennann orðlausa veruleika en það einfaldlega gerist ekki án orða og gerða þar sem þetta er nú hluti af lífi okkar núna líka.

Allt sem við gerum ræður því hvar við stöndum gagnvart Guði eða hinum orðlausa veruleika. Hvernig við bregðumst við áreiti t.d. getur sagt til um hvar við stöndum. Ekki er hægt að þroskast án þess að takast á við áreiti. Bænir og tilbeiðsla geta verið vettvangur til að íhuga eða biðja fyrir þroska á ákveðnu sviði sem maður á erfitt með. Samráð og samvera með fólki sem maður treystir, t.d. trúsystkinum, getur styrkt mann í því að takast á við erfiðleika eða bara gefið manni ákveðna lífsfyllingu sem maður gæti líkt við nálægð við þennan guðsveruleika - við erum auðvitað félagsverur.

Við getum talað um orðlausa veruleika eins og viljum en það er hvernig við lifum lífinu daglega með orðum og gerðum sem skiptir öllu máli í mínum huga. Það er auðvitað þetta sem ég meina með þessu að religious activity getur verið og er mér algjörlega nauðsynlegur hlutur í því að læra þekkja þennan andlega veruleika. Að setja samasem merki á milli ofstækis og trúar er náttlega slappt í mínum huga og þó ég viti að að var ekki þín ætlun að gera það þá er það dálítið í þessum orðum Parahamsa. Religious activity getur verið ofstækisfull og hún getur verið mjög andleg.

Kær kveðja,
Jakob

[Guðmundur Helgi Helgason (IP-tala skráð) 11.10.2008 kl. 16:11]

Góðar pælingar hjá þér Jakob, en ég held að helsti misskilningurinn felist í skilgreiningunni á sjálfi. Gildið sem felst í því að koma auga á guðsjálfið sem manns eigið dýpsta sjálf er bara helmingurinn af jöfnunni, hinn helmingurinn er að læra að lifa sem kærleiksrík, heiðarleg og heilbrigð manneskja.

Hvernig ég skil þetta þegar Parahansa er að tala um spirituality þá er hann að tala um uppgötvunina á Guðsjálfi, Tóminu, Hreinu Ljósi, Tao, Brahman, "það sem er", ótvískipt meðvitund. Þetta sjálf er það sem við erum og heimurinn er í grundvallareðlinu, Hreint ljós, Hrein meðvitund, ótvískipt, "bara þetta" eins og væri sagt í zen. Þetta er það sem myndi kallast algjör sannleikur eða absolute truth og um hann er ekkert hægt að segja, því tungumál okkar er tvískipt í eðli sínu og getur aðeins talað um tvískiptu hlið veruleikans. Aðeins er hægt að uppgötva þennan sannleik með því að koma auga á hin hreina hug, handan hugsana, með því að skoða inní eðli athyglinnar með sjálfri athyglinni.

En það sem hann er að meina með religious activity er það sem samanstendur af afstæðum sannleik eða relative truth og tilheyrir heim formsins. Í þeirri hlið veruleikans þá erum við verur sem fæðumst, þroskumst, lærum, uppgötvum, deyjum (og hugsanlega endurfæðumst). Það er það sem Parahans myndi segja að religious activity ætti við. Því þar þarf veran leiðsagnir, félagsskap og allskyns fleira til að læra og uppgötva. Til þess að vera samúðarfullur og kærleiksríkur og til að uppgötva sitt sanna sjálf. En það er satt hjá þér Jakob að án orða getum við ekki nálgast þennan orðlausa veruleika. En um leið er það ekki satt, því þessi orðleiki veruleik er ávallt til staðar, alls staðar, í raun það eina sem þú þekkir í raun, ekki í gegnum orð. Þetta er bara leikur sem förum í sem þetta Guðsjálf, þessi orðlaus veruleiki. Við vorum allan tímann þessi veruleiki en síðan bættum við orðum inní hann og gleymdum okkur og byrjuðum að leita og þar felst þess mikla losun og frelsun, það er að enduruppgötva þennan grundvallar sannleik, sem glataðist aldrei, við misstum einfaldlega athyglina í orðum. Eins og sagt er in order to find God you must lose God, to study the ultimate self you must lose yourself.

En sem mannverur þá er ég algjörlega sammála þér, við þurfum að vera í styrkjandi félagsskapi, hafa dyggðirnar í huga og vinna í að bæta okkur sjálf, okkar samskipti og heiminn í kringum.

Þetta er ákveðin þversögn, á einn hátt erum við öll bara þetta, Hreint ljós, Hrein meðvitund, Eitt Guðsjálf þar sem ekkert er fyrir utan það, ekkert sem þarf að gera, engin ferð, engin byrjun, engin endir, engin opinberun, enginn tilgangur... ekkert, algjör frelsun. En á annan hátt erum við opinberuð sem mannverur í alheimi þar sem við byrjum ævi okkar í algjörri fávisku og þroskumst síðan upp í að verða kærleiksríkar verur, í heimi þar sem á sér stað stanslaus þróun, breytingar og þar sem allt byrjar, endar og hefur tilgang. Það er þetta samband á milli aðskilda sjálfsins og Algjöra sjálfsins sem er kjarni málsins og getur valdið miklum rugling í byrjun, en með tíma verður það að hinum mikla dansi tilverunnar. Þegar Guð uppgötvar að hann er ekki teiknimynda persónan sem hann var að leika, þá getur hann leikið hana með mun meiri þokka og gleði.