Hækur

 

 

Blóðlituð skýin

blítt mála flöt hafsins.

Fjöllin horfa á.

 

 

Regnið féll í nótt

lyktin kemur upp um

kyrrðina í dag.

 

 

Fyrsti snjórinn féll

ég skrifaði til þín ljóð

sem þú aldrei last.

 

  

Trén standa þögul

vatnið sofnar með mánann

í fangi sínu.

 

 

Dagurinn fjarar út,

kvöldið leysir landfestar.

Nóttin fellur að.

 

 

Ekki flögra burt

leyfðu mér að finna það

sem fæst ekki snert.

 

 

Fuglinn syngur lágt,

dögunin breiðir blessun

yfir nýjan dag.

 

 

Máninn er fullur.

Ég sit hér einn með öllu,

allt verður svo ég.

 

 

Nóttin sækir að,

myrkrið leggst hæglátlega

yfir látinn dag.

 

 

Fjallið og skýið

faðmast þétt í hlíðinni.

Loks fer svo fjallið.